Ελέω και των αρκετών αποτυχιων τους στα Playoffs, σε κάθε συζήτηση σχετικά με τα κορυφαία δίδυμα στο ΝΒΑ η σχέση των Paul George – Kawhi Leonard θα αργήσει να έρθει στο τραπέζι. Ίσως και να μην έρθει καθόλου. Ωστόσο, έστω και στην κανονική διάρκεια της λίγκας όπου όλα είναι πιο απλά και ρομαντικά, έχει την ικανότητα να ξεχωρίζει σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα του πρωταθλήματος.

Όπως έχουμε τονίσει πολλάκις, οι φετινοί LA Clippers είναι συγκλονιστικά γεμάτοι σε κάθε θέση -με εξαίρεση το 5- και playstyle αλλά έχουν -και θα συνεχίσουν να έχουν- έντονα προβλήματα αναφορικά με το μακρινό τους σουτ και εν γένει με την επιθετική τους επάρκεια, κάτι που αποδεικνύεται και από το γεγονός πως αυτήν τη στιγμή διαθέτουν τη 3η χειρότερη συγκομιδή ανά 100 κατοχές πάνω μόνο από τους υπό διαμόρφωση San Antonio Spurs και Charlotte Hornets…

Φυσικά, κάθε μηχανή έχει τα δικά της προβλήματα και στην περίπτωση των Clippers η συχνά πυκνά απουσία του Leonard και η έλλειψη ρυθμού του σίγουρα δε βοηθούν σε καμία περίπτωση τα επίπεδα αποτελεσματικότητας της ομάδας του coach Ty Lue, ο οποίος προσπαθεί μέσω των hand offs και των σταθερών παρουσιων φτερών στις γωνίες να γεννήσει χώρους από το μηδέν. Και σε αυτό το κομμάτι έρχονται να τον βοηθούν οι George και Leonard, δύο παίκτες που σε καμία περίπτωση δεν ταιριάζουν μεταξύ τους αλλά κάνουν το LA του μόλις 63% επιτυχία φέτος καλύτερο κατά 18 πόντους ανά 100 κατοχές στα 8 ματς που έχουν παίξει κοινώς!

Αυτό που, τουλάχιστον στα μάτια μου, τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους είναι το γεγονός πως ακόμα και οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά πως μόνοι τους λειτουργούν παροντικα ή μελλοντικά καλύτερα από τις κοινές τους μίξεις. Ωστόσο, έχουν κατανοήσει πως η κοινή τους σύμπλευση είναι ο μοναδικός τρόπος να κερδίσουν ένα πρωτάθλημα -κάτι που έχει αναγκάσει δύο από τους απόλυτους σούπερ σταρ των περασμένων ετών να μοιάζουν πολλάκις με “νο. 2” όταν η μπάλα δεν είναι στα χέρια τους αλλά σε εκείνα του συμπρωταγωνιστή τους.

Δεν παίζουν και δεν πρόκειται να παίξουν καλά μεταξύ τους με αυτή τη φιλοσοφία “σειρά σου, σειρά μου”. Ωστόσο, το γεγονός πως θυσιάζονται διαρκώς και έχουν και αποτέλεσμα τότε όλα μόνο καλά μπορούν να πάνε…

Τα παιδία παίζει

Όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές, κατά τη φετινή σεζόν του ΝΒΑ κακές ομάδες δεν υπάρχουν, όπως αποτυπώνεται ξεκάθαρα και από τις πάρα πολλές “κηδείες” που έχουν λάβει χώρα ήδη μέσα στο πρώτο δίμηνο της χρονιάς. Νεανικές ομάδες όπως οι Houston Rockets, οι Detroit Pistons και οι Oklahoma City Thunder δεν επιθυμούν να περιοριστούν στο βόθρο ηττών και ήδη από το παρόν τους προσπαθούν να θέσουν τις νικηφόρες βάσεις για ένα μέλλον γεμάτο τεχνογνωσία και όχι μόνο υψηλόβαθμα Picks. Ωστόσο, το project εκείνο που αυτήν τη στιγμή φαντάζει ένα -ίσως και περισσότερα βήματα- πιο μπροστά από τα προαναφερθέντα δεν είναι άλλο από των Orlando Magic, ενός οργανισμού που έχει συγκεντρώσει αρκετές underrated φιγούρες στο πλευρό των “πρώτων” της και προσπαθεί να παίζει τις περισσότερες φορές σωστά.

Αν κάποιος κοιτούσε τα επί μέρους στοιχεία της φετινής φουρνιάς σίγουρα θα ανίχνευε πολλά αρνητικά σημεία αλλά και πολλές αταίριαστες επαφές σε backcourt και frontline με πολλούς παίκτες εν ολίγοις να κάνουν κακό με τις τάσεις και τον τρόπο παιχνιδιού τους σε άλλους -είτε από άποψη κοινής σύμπλευσης είτε rotation και λιγότερων λεπτών. Ωστόσο, αυτή είναι μια μορφή κριτικής που δεν έχει θέση φυσικά σε ένα τόσο νεανικό σύνολο, που διαθέτει μονάδες που θέλουν και θέλει να αναδειχθούν με τον δικό τους τρόπο στη δική τους ώρα.

Όπως έχω αναφέρει πολλάκις, ο Coach Mosley είναι ένας από τους πλέον κατάλληλους ανθρώπους στο χώρο της προπονητικής για να ηγηθεί ενός τέτοιου συγκροτήματος, με τον δευτεροετη τεχνικό να προσπαθεί κυρίως να είναι σύγχρονος και δίκαιος με τους παίκτες του σε μια απόπειρα προώθησης τόσο των ίδιων όσο και του αθλήματος προς τα μπροστά. Δεν τον ενδιαφέρουν αυτά που νοιάζουν τους απέξω πάρα μόνο να αντιμετωπίζει άπαντες ως ισονομους. Δε θα διστάσει να χρησιμοποιήσει 2 και 3 “άσουτους” ball handlers στο παρκέ, να δώσει στον γίγαντα Bol Bol την ευκαιρία να αλλάξει τη θέση του Center, να χωρέσει τον Markelle Fultz του Washington στο ΝΒΑ.

Και αν προσθέσει κανείς σε όλα αυτά τους τραυματίες Jonathan Isaac και Jalen Suggs αλλά και τον πιο έτοιμου για το NBA Rookie των τελευταίων ετών, τον Paolo Banchero, τότε γίνεται αντιληπτό πως από του χρόνου το ταβάνι θα είναι επικίνδυνο για όλους.

Το νέο στοίχημα των Knicks

Έχοντας πάρει αισθητά την κάτω βόλτα ήδη από τα Playoffs του 2021 στον πάγκο των Knicks και ερχόμενος συνεχώς αντιμέτωπος με επιλογές του Front Office με τις οποίες δε συμφωνεί (Evan Fournier, Cam Reddish), ο coach Tom Thibodeau προσπαθεί συχνά πυκνά να βρει εσωτερικούς μηχανισμούς προκειμένου να καλύψει αφενός τα όποια δικά του λάθη και αφετέρου τις πάρα πολλές αστοχίες ενός οργανισμού που αν βιωποριζόταν σε άλλη πόλη θα βρισκόταν πιθανότατα σε ένα μόνιμο rebuilding…

Μετά λοιπόν την περσινή του έφεση στους μικρότερους προς το τέλος της σεζόν και την ένταξη του Alec Burks ως PG, ήρθε η ώρα για λύσεις προς τα πάνω, με τον έμπειρο τεχνικό να θέτει στα τελευταία 4 ματς ενός θετικού σερί 5 νικών των Knicks μαζί στο παρκέ τους ύψους 2.13 και 2.06 Isaiah Hartenstein και Jericho Sims -σε μια μείξη που σίγουρα μπλοκάρει αρκετά τη Νέα Υόρκη επιθετικά, με τον πρώτο να λειτουργεί μόνο ως floor spacer από ένα σημείο και μετά, αλλά αμυντικά την ισχυροποιεί αρκετά στην ρακέτα και τα βασικά της, ειδικότερα σε low pace συνθήκες όπου το ένα δύσκολο σουτ θα διαδέχεται το άλλο.

Για την ακρίβεια, αν και κόντρα στους Bulls, που λειτουργούν πάντοτε με έναν παραδοσιακό Center αλλά και ένα άσουτο φτερό (Jones, Green) στην περιφέρεια στο παρκέ, μια τέτοια μίξη θα είχε σχεδόν σίγουρα επιτυχία αμυντικά (0 πόντοι παθητικό σε 16 κατοχές ο Sims /100 πόντοι Net Rating αμυντικά οι Κnicks) η αλήθεια είναι αρκετά πιο… παράλογη με τη Νέα Υόρκη να σκοράρει χθες στο Σικάγο 162 πόντους ανά 100 κατοχές σε 7 λεπτά με αυτούς μαζί αλλά και 118 σε 26 λεπτά φέτος -σε μια επιθετική πανδαισία που εξηγείται… πλαγίως, καθότι αφενός η νηνεμία στα μετόπισθεν με δύο γίγαντες αλλά και η απουσία πολλών επαφών στους «ψηλούς» που γεννά έξτρα κατοχές για τους «εγωιστές» ball handlers την εκτοξεύουν σε κάθε μήκος και πλάτος του παρκέ παρά την εποχή των «κοντών».

Αυτήν τη στιγμή, και χωρίς να ληφθεί επ’ ουδενί υπ’ όψιν το σερί πέντε νικών που μετράει η ομάδα του Thibodeau, είναι απαιτούμενο στοιχείο η επανένταξη στο rotation των Rose -Fournier παρά το όποιο ντεφορμάρισμά τους, καθότι διαθέτουν το απαραίτητο ένστικτο επιθετικά για να πάνε τη Νέα Υόρκη στο επόμενο επίπεδο αναδεικνύοντας το παιχνίδι των «πρώτων»…

The post Clippers: Τι ξεχωρίζει τους George – Leonard από το υπόλοιπο ΝΒΑ (+vids) appeared first on Basketblog.