Είμαι πρωταθλητής και…εκπέμπω SOS
[2]Σε τούτη τη χώρα που η αθλητική κουλτούρα δεν είναι τόσο ανεπτυγμένη, πόσο τυχερός είναι κάποιος που έχει ταλέντο σε κάποιο σπορ; Κάποιος που θα γίνει πρωταθλητής; Σε μια χώρα που τα αστέρια του πρωταθλητισμού χάνονται στο σκοτάδι έτσι ξαφνικά… Τι πάει λάθος;
Παιδιά που θυσίασαν τα παιδικά και εφηβικά χρόνια τους μέσα σε γυμναστήρια και προπονητικούς χώρους, γιατί δεν παίρνουν καμία υλική ανταμοιβή; Τι κίνητρα έχει ένας νέος να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι τρομερά δύσκολο να είσαι πρωταθλητής στην Ελλάδα. Τα προβλήματα αρχίζουν από τα σχολικά χρόνια.
Στα σχολεία σπάνια θα συναντήσουμε ανθρώπους που μπορούν να κατανοήσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας μικρός αθλητής στην πορεία του για τη νίκη και το βάθρο.
Απουσίες που δεν θα τις δικαιολογήσουν, βαθμοί δίχως επιείκεια.. Φορτώνουν το παιδί με παραπάνω άγχος και υποχρεώσεις. Υπάρχει δε και η τραγική αυτή προκατάληψη ότι τα παιδιά που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό δεν «σκαμπάζουν» στα μαθήματα.
Να σου πω όμως κάτι; «Νους υγιής εν σώματι υγιεί» !! Οι αθλητές έχουν μια ισορροπία σε όλα τους. Τα αθλητικά σχολεία στη χώρα μας, ελάχιστα με αποτέλεσμα οι αθλητές να μην μπορούν να διευκολυνθούν στο στόχο τους.
Και πες, ότι ξεπεράσαμε τα ζόρια του σχολείου και φτάσαμε σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο των πανελληνίων εξετάσεων. Το παιδί μα και οι γονείς θα κληθούν να πάρουν μια απόφαση.
Ρίχνεις βάρος στις προπονήσεις με στόχο την κατάκτηση μιας θέσης σε αγώνες και την μοριοδότηση για το πανεπιστήμιο ή τα παρατάς και αφοσιώνεσαι στο διάβασμα;
Δυστυχώς το σύστημα δεν δίνει άλλη επιλογή. Εκεί γύρω στα 17 πολλοί πρωταθλητές κυρίως ερασιτεχνικών αθλημάτων θα χαθούν στον κυκεώνα της επιβίωσης και των σπουδών.
Άλλοι πάλι θα πάρουν το ρίσκο να ριχτούν στη μάχη για μια διάκριση. Ή θα πετύχουν και θα μπουν σε κάποια σχολή της αρεσκείας τους ή θα αποτύχουν και θα πρέπει να παλέψουν για το μέλλον και τα προς το ζην. Γιατί έτσι το έχουν κάνει να είναι. Δύσκολο και ανηφορικό το ταξίδι του πρωταθλητή.
Παιδιά που στο υπνοδωμάτιο τους έχουν αμέτρητα κύπελλα και μετάλλια. Παιδιά που γεμίζουν ολόκληρους τοίχους με διπλώματα και διακρίσεις. Αν τα ρωτήσεις πέρα από όλα αυτά τα αναμνηστικά τι άλλο πήραν.. Θα χαμηλώσουν το βλέμμα και θα σου απαντήσουν
« Μόνο ηθική ανταμοιβή».
Και ναι η ηθική ανταμοιβή και οι στιγμές του αγώνα, του βάθρου αλλά και της προετοιμασίας δεν συγκρίνονται με τίποτα και κάποιος μη αθλητής δεν μπορεί να καταλάβει την τεράστια δυναμική που έχουν στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου.
Όμως βρε αδελφέ, τούτα τα παιδιά, τούτοι οι μαχητές που έχουν ματώσει, έχουν ιδρώσει, έχουν στερηθεί, έχουν προσφέρει στιγμές χαράς στη χώρα μας στο κάτω κάτω, με τον Εθνικό μας Ύμνο να ακούγεται σε τελετές απονομών, δεν πρέπει να κερδίσουν κάτι; Δεν πρέπει να δικαιωθούν;
Γονείς που βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη, ξανά και ξανά ώστε να συμμετέχει το παιδί τους σε αγώνες και να μπορεί να ταξιδεύει για διεθνείς οργανώσεις. Γιατί πολύ απλά χρήματα δεν υπάρχουν και στις μικρές ομοσπονδίες τα πράγματα είναι δύσκολα.
Τι γίνεται όμως αν εκείνο το παιδί που είναι ταλέντο και μαχητής και έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να γίνει πρωταθλητής, έτυχε ρε παιδί μου να γεννηθεί σε μια οικογένεια που δύσκολα τα βγάζει πέρα οικονομικά;
Η αλήθεια είναι ότι για αυτό το παιδί τα πράγματα είναι σκληρά. Θα τον βοηθήσουν πιθανόν κάποιοι άνθρωποι μέσα από την ομοσπονδία ή κάποιοι άλλοι γονείς. Αν είναι τυχερό ίσως βρεθεί και κάποιος χορηγός. Θα αναγκαστεί σίγουρα να κάνει 2 δουλειές και θα έχει πάντα σύντροφο την υπερκόπωση. Ίσως κάπως έτσι τα καταφέρει. Αλλά για πόσο;
Εδώ γεννιέται ένα μεγάλο γιατί. Γιατί τα αστέρια να πέφτουν και να χάνονται; Γιατί δεν γίνονται προσπάθειες άνθρωποι που το αξίζουν να καταφέρουν να ζήσουν από αυτό που αγαπάνε..
Ας καταλάβουν εκείνοι που αρνούνται να το καταλάβουν, ότι ο πρωταθλητισμός λειτουργεί σαν μια οποιαδήποτε δουλειά. Είναι ένα ζόρικο επάγγελμα, γεμάτο απαιτήσεις.
Εργάζεσαι καθημερινά αρκετές ώρες, προπονήσεις και κόντρα προπονήσεις, περιμένοντας τα λίγα λεπτά αγώνα για να δικαιωθείς. Τα παιδιά του πρωταθλητισμού έχουν ανάγκη κάτι παραπάνω από το χειροκρότημα την ώρα του αγώνα. Είναι ιδιαίτερα πλάσματα και αξίζουν πολλά.
Το κομμάτι του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού είναι σπουδαίο μέρος μιας χώρας, μιας κουλτούρας, ενός λαού. Η ιστορία μας ως χώρα δεν επιτρέπει καταστάσεις όπως αυτές που συχνά βιώνουν οι Έλληνες πρωταθλητές.
Ένα παιδάκι τι κίνητρο έχει για να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό, όταν παραμονεύει ο κίνδυνος να μην αναγνωριστεί καμία του προσπάθεια; Αναρωτιέμαι μερικές φορές γιατί πολλές φορές οι πρωταθλητές αντιμετωπίζονται ως κατώτερα όντα. Παιδιά που μπήκαν στα πανεπιστήμια με την μοριοδότηση έρχονται αντιμέτωπα με την εξής φράση « Τι δουλειά έχει ένας αθλητής στα Πανεπιστήμια» Ρε φίλε, δεν σου έφαγε την θέση. Άξιζε μια ανταμοιβή και την πήρε. Τελεία και παύλα.
Πρέπει να γίνει! Τώρα, εδώ και τώρα! Οι μαχητές του πρωταθλητισμού πρέπει να ανταμειφθούν. Οι γονείς και οι οικογένειες αυτών των παιδιών που έχουν περάσει αμέτρητες ώρες σε κερκίδες γηπέδων και σε γυμναστήρια.
Σε αυτοκίνητα έξω από προπονητικά κέντρα περιμένοντας να τελειώσει η προπόνηση. Που είναι πάντα εκεί στις νίκες, στις ήττες στους τραυματισμούς. Πρέπει να δικαιωθούν. Ο πρωταθλητισμός χτίζει σωστούς ανθρώπους απαιτεί θυσίες και σκληρή δουλειά.
Πρέπει να υπάρχει κίνητρο ώστε οι νέοι να ξεπερνάνε τα όρια και να φέρνουν επιτυχίες. Πρέπει να βρουν τον λόγο να προπονούνται μετά τα 18. Να μπορούν να κάνουν το άθλημα τους επάγγελμα. Ο πρωταθλητισμός δεν είναι παίξε-γέλασε, πάρτε το χαμπάρι. Ο πρωταθλητής χρειάζεται ανθρώπους να τον στηρίζουν.
Τίποτα σε αυτήν τη ζωή δεν είναι ακατόρθωτο. Ευελπιστώ τα νέα παιδιά που ξεκινάνε τώρα τις προπονήσεις και την πορεία τους στους αγωνιστικούς χώρους να βρουν αυτό που τους αξίζει και να καταφέρουν να κάνουν μια ολοκληρωμένη πορεία.
Για τους υπόλοιπους που απλά κοιτάνε τα κύπελλα και τα διπλώματα από τις διακρίσεις τους με νοσταλγία και παράπονο. Για εκείνους που προσπάθησαν μα δεν κατάφεραν να επιβιώσουν στο χάος του πρωταθλητισμού.
Για εκείνους που πάλεψαν, έπεσαν μα δεν βρήκαν ένα χέρι να πιαστούν για να ξανασηκωθούν.. Θα πω ότι αυτά που έζησαν και ένιωσαν δεν συγκρίνονται με τίποτα και δεν κερδίζονται εύκολα.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν γίνει πιο σοφοί, πιο ώριμοι και πιο όμορφοι άνθρωποι… Το κεφάλαιο πρωταθλητισμού θα αποτελεί πάντα μια σπουδαία περίοδο της ζωής τους. Ακόμη και αν το μόνο που απέμεινε είναι τα τρόπαια και μερικές παλιές φωτογραφίες…
fightsports.gr [4]
