Ο Luka Doncic είναι ένας από τους σούπερ σταρ του ΝΒΑ που έχουν την τύχη να βλέπουν την ομάδα τους να δημιουργεί επ’ ακριβώς τις κατάλληλες συνθήκες για να μεγαλουργήσουν οι ίδιοι ατομικά. Ωστόσο, στην περίπτωση του Σλοβενου πρέπει να μπουν άμεσα στην εξίσωση του εκάστοτε αγώνα και οι “δεύτεροι” προκειμένου πέραν των στατιστικών να γράφει και πολλές νίκες το φαβορί για το φετινό βραβείο του MVP. Και στα τελευταία ματς, ο περίγυρος των Mavs κάνει ακριβώς αυτό που πρέπει οδηγώντας τον οργανισμό του Τέξας σε ένα νικηφόρο σερί τριών αγώνων εδώ και τέσσερις ημέρες.

Ο απόλυτος πρωταγωνιστής φυσικά της εν λόγω εξέλιξης δεν είναι άλλος από τον Tim Hardaway Jr., ο οποίος έπειτα από ένα τραγικό ξεκίνημα στη σεζόν μοιάζει μεταμορφωμενος ψυχολογικά και έχοντας ανακτήσει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση είναι πια ικανός να τρομάζει κάθε άμυνα -που αδυνατεί φυσικά να αντιμετωπίσει τα guard to guard screen με τον Doncic ως χειριστή ακόμα περισσότερο.
Δεν είναι καίριο για το συγκρότημα του coach Jason Kidd μονάχα το γεγονός πως μετράει 24 πόντους κατά μέσο όρο με 6 εύστοχα τρίποντα (55% ευστοχία) στα τελευταία 5 ματς του Dallas (4-1 ρεκόρ) αλλά και το ότι κάθε ένα από τα σουτ του προήλθαν ακριβώς όπως θα έπρεπε -δηλαδή είτε ως έξτρα πάσα είτε off screen-, με τον έμπειρο σουτέρ να αποδεικνύει πως κάθε σπουδαίος sharpshooter διαχρονικά στηρίζεται σε δύο στοιχεία- στην κοντή μνήμη και τη συνήθεια των τάσεων.

Ταυτόχρονα, ακόμα ένα στοιχείο που, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, κράτησε στο χθεσινό ντέρμπι με το Denver τους Mavericks εντός της διεκδίκησης της νίκης καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα δεν ήταν άλλο από αφενός την ικανότητα του περίγυρου του Doncic να τιμωρήσει είτε σε πρώτο είτε σε δεύτερο χρόνο μέσω νέων αρρυθμιων τη δημιουργία του σταρ του μέσω των screens και των συνεχών χτυπημάτων στον Bones Hyland και αφετέρου να βάλει πολλούς περισσότερους παίκτες στην εξίσωση βρίσκοντας πολλά και ελεύθερα σουτ από γωνίες, κορυφή και 45 από πολλά πρόσωπα. Σίγουρα, οι Nuggets ρίσκαραν πολλά εξ αυτών γιατί ήθελαν να σβήσουν το σκοράρισμα του Doncic, αλλά αυτό δεν αναιρεί την τρομακτική ικανότητα του Dallas να ανοίγει το γήπεδο.

Tρίποντα από πάσα Doncic: 6-10 (60%)
Άλλα τρίποντα: 11-26 (42%)

Η παγίδα των Cavs

Ασχέτως αν σε βάθος χρόνου το πείραμά τους δε στεφθεί με την επιτυχία που ονειρεύονται ή αν αναγκαστικά έχουν “πετάξει” εκτός πρωταγωνιστικών ρόλων τους “ψηλούς” τους που αρκούνται σε αποφάγια, η δύναμη των Cleveland Cavaliers και το στοιχείο εκείνο που θα τους καθιστά πάντοτε ως μια τρανή απειλή για μερικές από τις καλύτερες άμυνες του κόσμου θα είναι τα guards τους και φυσικά η τριάδα των Donovan Mitchell, Darius Garland και Caris LeVert, που κινεί τα νήματα στο επιθετικό γίγνεσθαι του οργανισμού του Ohio φέτος.
Αν και η προθυμία των δύο τελευταίων, παικτών ουσιαστικά με το δικό τους όνομα και το δικό τους παρελθόν στη λίγκα, να κάνουν συνεχώς βήματα προς τα πίσω αναφορικά με τον εγωισμό και τις ονειρικές τους κατοχές προκειμένου ο ‘Spider’ να έχει το χώρο, το χρόνο και τις ελευθερίες να είναι ο σούπερ σταρ που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.

Θεωρώ, ακόμα και αν δεν είναι αποδεκτό απόλυτα καθώς δεν υπάρχει “αλήθεια” γύρω από αυτό παρά μόνο “οπτική”, πως τη συγκεκριμένη τριάδα δε γίνεται να την ενοχλείς ιδιαίτερα πάντοτε ακολουθώντας τα παραδοσιακά “πρέπει” των σωματικών match ups -ειδικά όταν δε διαθέτεις τα κατάλληλα κορμιά στην περιφέρεια ή τους απαραίτητους rim protectors για τα αγαπημένα τους drive, κάτι που ακόμα και αυτήν την “σειρά σου, σειρά μου” προσέγγιση δε γίνεται να την προσγειώσει κάθε φορά ειδικότερα όταν μιλάμε για το βεληνεκές μερικών εκ των καλύτερων σκόρερ της Ανατολής μα και του ΝΒΑ. Και στο χθεσινό match up με τους LA Lakers, αυτή η θεωρία μετουσιώθηκε και στην πράξη, με τους “Λιμνανθρώπους” να ζορίζονται αρκετά με τις “κοντές” μίξεις τους στην περιφέρεια -οι οποίες γενικότερα δεν κολλάνε μεταξύ τους ούτε αμυντικά ούτε επιθετικά.

Για την ακρίβεια, στα 26 από τα 36 λεπτά του LeBron James στο παρκέ, ενός σούπερ σταρ που απαιτεί κατοχές σε ένα σύνολο δίχως spacing και αμυντικά “αδιάφορου”, ο coach Ham “πέταξε” γύρω του τις μίξεις των Russell Westbrook – Dennis Schroder, Schroder – Patrick Beverley και Westbrook – Schroder.
Πώς τα πήγαν κόντρα σε ένα σύνολο με πολλές φονικές μονάδες ταυτόχρονα στο παρκέ; Επέτρεψαν σε αυτό το διάστημα 146 πόντους ανά 100 κατοχές, ενώ την ίδια στιγμή έκαναν χειρότερους τους Lakers κατά 78 πόντους ανά 100 κατοχές…

Το κλειδί των Pistons

Την ίδια στιγμή που ο Jaden Ivey ωριμάζει όλο και περισσότερο και οι Bojan Bogdanovic – Alec Burks παίρνουν από το χέρι το νεανικό συγκρότημα του coach Dwayne Casey και το οδηγούν στη μία νίκη μετά την άλλη, το κλειδί των Detroit Pistons δεν είναι άλλο από τον Isaiah Stewart, έναν τύπο με τρομερή εξέλιξη αφενός στην αυτοπεποίθησή του και αφετέρου στην διαμόρφωσή του από rim protector σε stretching 5 -σε μια κίνηση που, όσο και αν περνάει στα ψιλά ελέω της συχνής τάσης αυτού του φαινομένου τα τελευταία χρόνια, είναι ιδιαίτερα καίρια τόσο για τον ίδιο όσο και για τον οργανισμό του Michigan.

Η αλήθεια είναι ότι μια μετάβαση αφενός από τα 0.6 επιχειρούμενα τρίποντα στο κολέγιο της Washington και αφετέρου από τα 0.8 των δύο πρώτων χρόνων του στη λίγκα στα 4 που αριθμεί τη φετινή είναι από μόνη της αξιοπρόσεκτη αλλά ο Stewart δε μένει μόνο στην ποσότητα -με τον νεαρό center να μπολιαζει και με ποιότητα της τάσης του αναγκάζοντας τους εκάστοτε “ψηλούς” του αντιπάλους είτε να ανοίγονται στην περιφέρεια -κάτι που δημιουργεί πάρα πολλούς χώρους για τα αγαπημένα drives των Ivey και Bogdanovic- είτε να ρισκάρουν την πάντοτε ικανή λύση του 39% στα catch n shoot τρίποντα και του 37% σε εντελώς αμαρκάριστα τρίποντα ενός Center με ατόφια όρεξη να παραμείνει In στο σύγχρονο ΝΒΑ.

Η άμεση διαφορά του με άλλους παίκτες κοντά στην ηλικία του, όπως ο PJ Washington των Charlotte Hornets, οι οποίοι άλλαξαν και εξελίχθηκαν αλλά στην πραγματικότητα δε βελτιώθηκαν ριζικά συνολικά, δεν είναι άλλη από το γεγονός πως ο Stewart προσπαθεί να κρατήσει στο παιχνίδι του και όλα εκείνα τα στοιχεία που τον είχαν μετατρέψει πριν από μερικά καλοκαίρια σε μια από τις καλύτερες λύσεις στην ρακέτα του ετήσιου Draft.
Για την ακρίβεια, και εκτός των 9 ριμπάουντ που μετράει ανά βραδιά σε ένα σύνολο αρκετά ψηλό σε κάθε θέση (το 44% των συνολικών του “σκουπιδιών” είναι Contested), είναι πολυεργαλειο στην ρακέτα δυσκολεύοντας τα 12 από τα 15 σουτ (αλλά και τα 8 από τα 11 δίποντα) που λαμβάνουν χώρα απέναντί του! Σίγουρα, σε μια εποχή που οι “κοντοί” κυριαρχούν όλο και περισσότερο πάντοτε θα είναι στόχος αμυντικά, αλλά το πείσμα του να κυριαρχήσει πάντοτε θα τον μετατρέπει σε έναν πολύ δυσκολοκατάβλητο στόχο.

The post H… ανάσα στον Doncic (+vids) appeared first on Basketblog.